در ایمونوتراپی سرطان، لنفوسیت‌های T سیتوتوکسیک (CTLs که به عنوان سلول‌های T نیز شناخته می‌شوند) نقش اصلی را در حمله به سلول‌های سرطانی ایفا می‌کنند. نشانگرهایی که توسط CTL ها برای تمایز بین سلول های سرطانی و سلول های طبیعی شناسایی می شوند، آنتی ژن های مرتبط با تومور نامیده می شوند.

پپتید درمانی سرطان با استفاده از پپتیدهای مشتق از آنتی ژن مرتبط با تومور به لنفوسیت های T اجازه می دهد تا سلول های سرطانی را شناسایی کرده و به آنها حمله کنند. پپتید تراپی به خوبی مورد تحقیق قرار گرفته است و در طول سال ها بازخوردهای مثبت زیادی دریافت کرده است.

همانطور که مراقبت از سرطان بیشتر و بیشتر یکپارچه می شود و کمتر بر روی درمان های مضر سرطان مرسوم مانند شیمی درمانی و پرتو درمانی با دوز بالا متمرکز می شود، جایگزین های فعال کننده سیستم ایمنی بیشتر توجه را از بین برده اند. و جای تعجب نیست که چرا.

آنها ایمن تر هستند زیرا به جای از بین بردن سلول های سالم از آنها اجتناب می کنند و آنها را حفظ می کنند.